John-Boyne Cytaty
Tutaj można znaleźć i pobrać cytaty John-Boyne
John-Boyne Cytaty, myśli, aforyzmy, powiedzenia, zwroty
#5860 John-Boyne
Dom to nie budynek, ulica czy miasto. Byle cegły i zaprawa to tylko pozór domu, bo przecież naprawdę dom jest tam, gdzie mieszka rodzina (…). Źródło: Niedostępny Zawsze Bez Wyjątku Zobacz też: cegła, dom, miasto, rodzina, ulica
#5861 John-Boyne
Słowa wymknęły się jakby same i w żaden sposób nie potrafił ich zatrzymać. Źródło: Bruno jak najsłuszniej kłamie Zobacz też: słowo
#45669 John-Boyne
Pana rodzice mają syna, który żyje, ale którego nie chcą widzieć na oczy. Ja mam syna, którego bardzo pragnę zobaczyć, ale który nie żyje. Co to w ogóle za ludzie?
#46879 John-Boyne
(...) w ułamku sekundy pada sześć strzałów, z mojego karabinu równie szybko jak z pięciu pozostałych, i mój przyjaciel leży na ziemi bez ruchu, jego walka się skończyła. Moja dopiero się rozpoczęła.
#51753 John-Boyne
- Nie czekała więc na ciebie narzeczona? Pokręciłem głową. - Tym lepiej dla ciebie - powiedziała szybko. - Wiem z doświadczenia, że ukochane osoby sprawiają więcej kłopotów, niż są warte. Moim zdaniem miłość to gra, w której nie możne wygrać. - Ale tylko ona się liczy - stwierdziłem niespodziewanie, zaskoczony własnymi słowami. - Kim byśmy byli bez miłości? - Zatem jesteś romantykiem? - Nie jestem nawet pewien, czy rozumiem, co to znaczy - powiedziałem. - Romantyk? Wiem, że mam uczucia. Wiem, że odczuwam pewne rzeczy intensywniej - czasami zbyt intensywnie. Czy przez to jestem romantykiem? Nie wiem. Być może.
#52428 John-Boyne
Zdumiewa mnie, gdy słyszę, jak ludzie rozmawiają o niebie i piekle i zastanawiają się, gdzie na koniec trafią. Nikt nie ośmiela się twierdzić, że wie, dlaczego w ogóle żyjemy, ponieważ ocierałoby się to o herezję, ale za to prawie wszyscy są absolutnie pewni tego, co ich czeka po śmierci. To jakiś absurd.
#57703 John-Boyne
I po raz pierwszy od tamtego strasznego popołudnia, gdy ojciec stłukł mnie na kwaśne jabłko, czuję, że dotarłem do domu.
#58988 John-Boyne
- A ty? - spytała cicho. - Kim ty jesteś? Zastanowiłem się przez moment; nigdy nie zadałem sobie tego pytania, a teraz, stojąc z tą dziewczyną w bezpiecznym cieniu kolumnady, zrozumiałem nagle, że odpowiedź może być tylko jedna. - Ja należę do ciebie - powiedziałem.
#61879 John-Boyne
To on, to jego twarz, gdy cofa się przede mną w klasie po tym, jak go pocałowałem. To on, wychodzi zza sklepowej lady, kładzie rękę na moim ramieniu i mówi, że lepiej będzie dla nas wszystkich, jeżeli zginę. To on, obejmuje mnie nad strumieniem w Aldershot, po czym zbiera ubrania i ucieka, a w jego oczach czai się pogarda i odraza. I znowu on, gdzieś na tyłach okopów, mówi mi, że to pomyłka, zwykła chwila zapomnienia potrzebna każdemu mężczyźnie w takich okolicznościach.
#71401 John-Boyne
Niepokój. Podświadome pragnienie doszukiwania się nie wiadomo czego w użytych przez nią sformułowaniach. Chęć krytykowania jej, sprawienia jej przykrości.
#72503 John-Boyne
Ku mojemu zaskoczeniu objął mnie ramieniem i myślałem, że chce mnie uściskać, on jednak odwrócił mnie i wolno pokierował w stronę drzwi. - Prawdę mówiąc Tristan - stwierdził, wyprowadzając mnie z powrotem na ulicę - nie byłeś już wtedy jej bratem, tak samo jak nie jesteś już moim synem. To nie jest twoja rodzina. Nie masz tu czego szukać. Lepiej byłoby dla nas wszystkich, gdyby Niemcy zastrzelili cię na miejscu.
#74850 John-Boyne
A na wewnętrzny dziedziniec wyszedł młody wiejski chłopak z Kaszyna i zapalił na mrozie papierosa; właśnie porzucił towarzystwo kolegi gwardzisty, żeby chwilę pobyć sam i zastanowić się, jak zabić w sobie wielką miłość, której obiekt pozostawał dlań całkowicie nieosiągalny.
#79675 John-Boyne
Dla mnie oni patrzyli na siebie z przerażeniem, jakby zdawali sobie sprawę, że już nie zapanują nad ciągiem wydarzeń będących skutkiem ich spotkania. W tym momencie skończyło się całe ich dotychczasowe życie. I nie miało znaczenia, co się dalej stanie, bo los ich został przypieczętowany.
#83694 John-Boyne
- Ale czy jesteś szczęśliwy? Zastanowiłem się. Miałem wrażenie, że to jedno z najtrudniejszych pytań, jakie można zadać. - Nie jestem nieszczęśliwy - odpowiedziałem. - Chociaż nie wiem, czy to jest to samo.
#87201 John-Boyne
A ile takich drzwi znajdowało się w całym pałacu? Tysiąc? Dwa? Przekraczało to moją wyobraźnię. Ilu rzemieślników musiało pracować przy czymś, co służyło zaspokojeniu przyjemności tylko jednej rodziny?
#92920 John-Boyne
Mało tego, była tak dobrze wychowaną dziewczynką, że gdy zmarła jej babcia, Elspeth, zostawiając kolekcję koronkowych chusteczek - każedą z pięknie wyhaftowanymi inicjałami EB - postanowiła poślubić mężczyznę o nazwisku zaczynającym się na B, żeby nie zmarnować spadku.
#104745 John-Boyne
- Ale czy jesteś szczęśliwy? Zastanowiłem się. Miałem wrażenie, że to jedno z najtrudniejszych pytań, jakie można zadać.
#104890 John-Boyne
Nie mamy mężów, młody człowieku (...) Okropne, smrodliwe stworzenia. Snują się z kąta w kąt jak urodzone nieroby. Nic, tylko piją, grają na wyścigach i wynajdują wymówki, żeby nie naprawić przekrzywionej szafki w kuchni. I jeszcze wydają najbardziej ohydne dźwięki i odory z najbardziej obleśnych części swych okropnych ciał, gdy siedzą i oglądają mecze w telewizji.
#113112 John-Boyne
Co to za ludzie, ci za domem? spytał w końcu. Ojciec przechylił głowę, widać odrobinę zakłopotany. Żołnierze, Bruno- odpowiedział. I sekretarze, i sekretarki. Pracownicy biura. Przecież już ich znasz. Nie wszystkich- odparł Bruno.- Chodzi mi o tych, których widzę z okna. - Tych w domkach, tam w oddali. Wszyscy są ubrani identycznie. - A oni- ojciec z lekkim uśmiechem kiwnął głową.- To nie ludzie, Bruno. Bruno zmarszczył brwi. -Jak to?-spytał, niepewny, co ojciec ma na myśli. - No w każdym razie nie w naszym rozumieniu tego słowa- tłumaczył dalej ojciec.
#113307 John-Boyne
Miał na sobie pasiastą piżamę i płócienną czapkę, jak wszyscy po tamtej stronie ogrodzenia. Był bez butów i skarpetek i miał strasznie brudne nogi – a na ramieniu opaskę z gwiazdą.”.
John-Boyne Cytaty , Cytaty John-Boyne, Cytaty o John-Boyne