Wojciech-Tochman Cytaty
Tutaj można znaleźć i pobrać cytaty Wojciech-Tochman
Wojciech-Tochman Cytaty, myśli, aforyzmy, powiedzenia, zwroty
#12311 Wojciech-Tochman
Im człowiek młodszy, tym większa w nim iluzja własnej nieśmiertelności. Ona pozwala człowiekowi wstawać codziennie z łóżka, uczyć się, pracować, być z innymi ludźmi, cieszyć się. Jest niezbędna, by żyć. Źródło: Mojżeszowy krzak, Wściekły pies
#12312 Wojciech-Tochman
O Maciejce – córce Karoliny, która podróżuje po świecie i tam, całymi dniami, jest niezwykle zajęta: „Rano chodzi przez góry na wykłady z cierpliwości. Jej lama mówi, że szczęście przychodzi z własnego umysłu i że jest to kwestia treningu.
#12313 Wojciech-Tochman
Reporter nie podróżuje i nie pisze po to, by reperować świat. Może tylko próbować, starać się pisać tak, by poruszać, tyle może.
#12314 Wojciech-Tochman
(...) wszystko robiły wolno, bez nerwów, bez żadnego pośpiechu. Nie ze starości, zmęczenia, a z mądrości raczej: trzeba żyć, spieszyć się nie ma do czego.
#12315 Wojciech-Tochman
Będzie rysował Leonard, jej syn. Jego urodziła pierwszego, potem jeszcze trzech. Ale najpierw matka musi wyjść z ciemności, w której wtedy została. Z której oni w inną ciemność wybiegli.
#12316 Wojciech-Tochman
I ziemia teraz o ciałach przypomina. Niepokoi, dręczy. Ruszysz motyką, a ona cię oskarża. Ziemia – sumienie. Ziemia mroczne archiwum, baza danych, twardy dysk. Ziemia – prokurator. Wszędzie kości. Sterczą. Turlają się czaszki. Jednakowo pęknięte.
#12317 Wojciech-Tochman
Ludzie po wojnie się zmienili. Nie odwiedzają się, nie śmieją. Samotne stare kobiety nie dostają żadnych dotacji. Europa nie chce nam odbudować domów. Nie jesteśmy rozwojowe.
#12318 Wojciech-Tochman
Motorem mojej pracy jest dziwienie się, moja ciekawość świata i ludzi. Kiedy nie jestem ciekaw, to nie idę pod kolejne drzwi. Źródło: Wściekły pies to także ja, Echo Miasta
#12319 Wojciech-Tochman
Chciałbym, by czytelnicy mówili o tym, o czym piszę. O moim «Wściekłym psie». Co w nich porusza, jakie emocje budzi, jakie lęki? Może chce im się rzygać po tym, co przeczytali, może płakać? A to, czy na śniadanie pijam soczek pomarańczowy, czy czarną kawę naprawdę nikogo nie powinno obchodzić. Źródło: Wściekły, Exklusiv
#12320 Wojciech-Tochman
Nie chcę kogokolwiek swoim pisaniem wzruszać. Staram się pisać tak, by poruszać, wstrząsać. Z takiego poruszenia coś może dobrego wyniknąć, ze wzruszenia najwyżej mokra chusteczka. Źródło: Wściekły, Exklusiv
#12321 Wojciech-Tochman
Reportaże warto pisać tak, by czytelnik poczuł na własnej skórze strach, ból i upokorzenie. Źródło: Wściekły, Exklusiv Zobacz też: reportaż
#12322 Wojciech-Tochman
Używam mocnych barw, grubszych odważniejszych kresek, głośniejszych dźwięków. Bo natłok informacji o ludzkim cierpieniu jest tak wielki, że to cierpienie się dewaluuje. Widzimy krew w telewizji i nic nas to nie obchodzi. Pijemy herbatę, jemy kolację. Więc chcę pisać tak, by czytelnik stracił apetyt. By go zabolało, by poczuł strach, mróz albo smród. Żeby się ubrudził, porzygał albo popłakał z bezradności. Chciałbym, by czytelnik chociaż na chwilę wszedł w skórę bohatera. Żeby zadrżał i pomyślał: i mnie się to może przydarzyć. Źródło: Moje zawstydzenie, PDF
#12323 Wojciech-Tochman
Kiedy piszę, kieruję się własnym poczuciem smaku. Staram się dbać nie tylko o treść, ale i o formę. Co nie oznacza, że to, o czym piszę, uważam za przyjemne, gustowne i smaczne. Świat składa się z piękna, ale częściej z brzydoty, z cierpienia i smrodu rozkładu. Jak o tym pisać, by nie zbliżać się do granicy dobrego smaku? Myślę, że kiedy ekshumowany masowy grób cuchnie, to trzeba ten odór śmierci opisać. Bo czują go bohaterki mojej opowieści, które stoją nad tą dziurą w ziemi i czekają na rozpoznanie swych pomordowanych mężów i synów. Można oczywiście tego potem nie czytać. Bo jest niesmaczne. Nikogo nie zmuszam. Źródło: WORKSHOP
#12324 Wojciech-Tochman
Ja chcę pamiętać. I chcę, by pamiętali o tym moi czytelnicy. Staram się z całych sił. Moja opowieść o Bośni wyszła po angielsku w Londynie i w Nowym Jorku. Może ktoś w kawiarni na Manhattanie przeczyta o srebrenickich kobietach i przez chwilę pomyśli za kim one tak płaczą. Źródło: WORKSHOP
#12326 Wojciech-Tochman
Może kiedy coś pojmiemy, to następnym razem coś zdarzy się inaczej albo nie zdarzy w ogóle. Choć, czy ja wiem? Raczej jestem pesymistą. Źródło: WORKSHOP
#12327 Wojciech-Tochman
Przyprowadziłem do «Gazety» Wojtka Tochmana. Bez sensu, żeby tu nie pracował. Hanna Krall czytała jego reportaż na 1,5 strony maszynopisu 1 minutę. Poprawiała 3 minuty i w 7 sekund napisała na nim: «Natychmiast przyjąć do pracy!». Był zaskoczony. Przyjęty w 4 minuty 7 sekund. Autor: Mariusz Szczygieł
#12328 Wojciech-Tochman
Porządku świata nie da się odmienić. Można jednak – jak autor (Wojciech Tochman) – pochylić się nad współczesnymi Hiobami, opisać ich straszny los, okazać szacunek tym, którym tego szacunku odmówiono, jakże często w imię religijnych wartości. Autor: Paweł Huelle
#12329 Wojciech-Tochman
Tochman, ukryty za swoim słowem, jak gdyby był drzewem, wzgórzem, wypalonym domem. On wie, że można powiedzieć tylko tyle, ile się widzi i słyszy, i ani pół słowa więcej. Komentarz, przymiotnik, zapis własnej reakcji – to są grzechy języka wobec wyobraźni i sumienia. Trafność, lapidarność, minimalizm – taki język to metoda na prawdę. Autor: Jarosław Mikołajewski Zobacz też: lapidarność
#12331 Wojciech-Tochman
Lapidarność, z jaką Tochman opowiada o potwornościach wojny i jej toksycznych konsekwencjach, wywołuje potężny efekt właśnie dzięki oszczędności stylu: okrucieństwo mówi samo za siebie, nie potrzebuje opisu ani koloryzowania. Źródło: «The Times».
#12332 Wojciech-Tochman
Tochman towarzyszy antropolożce Ewie Klonowski w jej wysiłku scalenia rozproszonych szczątków, w jej nadziei, że kolejny odkopany masowy grób pomoże połączyć kości zmarłych z pogrążoną w żałobie rodziną. Nie ferując wyroków, nie proponując komentarza autor pozwala, by głosy ocalonych same opowiedziały o tych wstrząsających poszukiwaniach. W rezultacie otrzymujemy żywy portret kraju nadal zmagającego się z konsekwencjami wojny. Jednak głęboki sens «Jakbyś kamień jadła’ nie odnosi się wyłącznie do Bośni – opowiada o uniwersalnym ludzkim pragnieniu, by móc pogrzebać i opłakać ciało. Źródło: «The Financial Times»
Wojciech-Tochman Cytaty , Cytaty Wojciech-Tochman, Cytaty o Wojciech-Tochman