Wspomnienia-chałturzystki Cytaty
Tutaj można znaleźć i pobrać cytaty Wspomnienia-chałturzystki
Wspomnienia-chałturzystki Cytaty, myśli, aforyzmy, powiedzenia, zwroty
#7713 Wspomnienia-chałturzystki
Aktor dramatyczny lubi ciemną widownię. Widok poszczególnych twarzy peszy go i rozprasza. Aktor estradowy, a już szczególnie konferansjer, chce i potrzebuje widoku tych twarzy. My do nich bezpośrednio mówimy. Lubimy przycisnąć wzrokiem kogoś z bliskich rzędów, nawiązywać niemal osobiste znajomości.
#7714 Wspomnienia-chałturzystki
Co innego śmieszy autora, a co innego czytelników. Podejrzewam, że sęk tkwi w niedoskonałości pióra. Niejednokrotnie obraz, który widzę, rozśmieszyłyby was tak samo jak mnie, ale nie potrafiłam słowami wydobyć jego barwy, która stanowi o śmieszności. Źle go sfotografowałam, obcięłam mu kawałek ucha albo w ogóle wyszedł do góry nogami.
#7715 Wspomnienia-chałturzystki
Co rusz odgrażamy się, że umrzemy ze wstydu, ze śmiechu, z ciekawości, z rozpaczy, a jakże rzadko to robimy. Miałam znajomą, która dotrzymała słowa.
#7716 Wspomnienia-chałturzystki
Czasem owe nieodzowne w naszej literaturze kobiecej Buby i Dziuby okaz okazują się wybitnymi fachowcami w swoich dziedzinach zawodowych, czasem młodzieńcy, na których widok przyśpiesza się kroku na wyludnionej ulicy, okazują się wytrawnymi dyskutantami na wieczorach autorskich.
#7717 Wspomnienia-chałturzystki
Człowiek śmieje się do człowieka, nawet jeżeli śmieje się z czegoś. Tylko głupi śmieje się do sera, jak mówi lud.
#7718 Wspomnienia-chałturzystki
Duży to musiał być szok dla mieszkańców Piotrkowa, czekających na telefony międzymiastowe na poczcie, kiedy nagle otworzyły się drzwi kabiny telefonicznej, wyjrzał z nich nienagannie odziany mężczyzna, robiący jak najnormalniejsze wrażenie mężczyzna i wrzasnął: – Gdzie ja jestem?! – W Piotrkowie – poinformowała go z największą naturalnością czekająca na niego dama. Jurek Duszyński, podziękowawszy mi z uśmiechem, zamknął za sobą drzwi kabiny i kontynuował międzymiastową rozmowę.
#7719 Wspomnienia-chałturzystki
Im bardziej skomplikowane snujemy rozważania, im więcej jesteśmy skupieni, tym tępsze mamy spojrzenia. To się da łatwo i logicznie wytłumaczyć: patrzymy wtedy w siebie, a czynimy to wewnętrzną stroną oka. Dla otoczenia pozostaje martwa zewnętrzna strona.
#7721 Wspomnienia-chałturzystki
Jedną z najbardziej charakterystycznych cech głupich sytuacji jest to, że dla niezainteresowanych są one zabawne. Większość utworów humorystycznych oparta jest na wyśmiewaniu kogoś będącego w głupiej sytuacji. Im kłopotliwsza, im bliższa dramatu jest taka sytuacja, tym piękniejsze ma tradycje zarówno w humorze ludowym, jak w literaturze, teatrze, filmie.
#7722 Wspomnienia-chałturzystki
Jestem specjalistką od głupich sytuacji i gdyby można było się do tego przyzwyczaić, czułabym się w nich jak ryba w wodzie. Głupie sytuacje jednak mają to do siebie, że każda następna jest zupełnie nowa. Pojęcie głupiej sytuacji ma w sobie element niespodzianki, głupia sytuacja, która się powtarza, awansuje automatycznie do miana sytuacji dziwnej, przykrej, niedogodnej, kłopotliwej, kompromitującej, niesamowitej, potwornej, bez wyjścia. Moje natomiast sytuacje są zawsze głupie, bo za każdym razem są inne.
#7723 Wspomnienia-chałturzystki
(...) korciło mnie zawsze, żeby spróbować poważnie. Bo wtedy można pisać wprost jak do kogo głupiego, wyłożyć łopatą kawę na ławę i nawet żywa kura zrozumie. A jak pisać śmiesznie, to się muszą domyślać: „Publika dorozumiejetsia”, jak mówią w teatrze.
#7724 Wspomnienia-chałturzystki
Kotlet, który miałam przed sobą, być może nie zawierał trychnin, ale wydawało się, że stanowi to jego jedyną zaletę.
#7725 Wspomnienia-chałturzystki
Nie istnieją inne przedstawienia. Każde jest na swój sposób łańcuchem katastrof, niedostrzegalnych absolutnie dla nikogo na widowni. Ale oni w to nie wierzą. Nie uwierzą, że nic nie było widać. Każdy jest przekonany, że jego przygoda była katastrofą przestawienia, a publiczność rozchodzą się komentowała z niesmakiem jego sypkę.
#7727 Wspomnienia-chałturzystki
Pracusie nie mają ucha, zawsze tkwią o jeden numer za długo. Sama publiczność nie lubi, jak ją kimś napychać do wypęku. Trzeba zejść wtedy, kiedy im się zdaje, że jeszcze by słuchali i słuchali, a nie wiedzą o tym, że dźwięk ich braw i „bisów” stał się o ton niższy.
#7728 Wspomnienia-chałturzystki
Przyznanie się upraszcza w każdym razie sytuację, jak powiedział na łożu śmierci pewien mąż, zastrzelony przez żonę w wyniku przyznania się do posiadania sześciu kochanek.
#7729 Wspomnienia-chałturzystki
Sławne były niegdyś kawały kasjerek teatralnych: planowo sprzedając bilety jedna ułożyła na widowni krzyż z łysych, inna obramowała całą salę okularnikami.
#7730 Wspomnienia-chałturzystki
Szmira zaczyna się tam, gdzie fachowość posuwa się za daleko. Gdzie już zostaje sam szablon, pusta, gipsowa forma, zdjęta z czegoś, co było sztuką. Dobry żart na estradzie to aluzja. Szmira opowie go dosłownie i jeszcze podkreśli gestem. Szmira żyje z naśladownictwa, a naśladuje zużytymi, wytartymi środkami. Szmira nie zna kontroli, za dużo, za głośno, za wyraźnie. Wszytko „za”. Ale szmira to nie tylko zły gust, jak sądzą niektórzy. Amator nawet o najgorszym guście nie będzie szmirowaty, ratuje go własna nieudolność. Jego ideałem może być szmira, ale on nie potrafi jej naśladować. Będzie śmieszny albo wzruszający, albo potworny, albo interesujący, ale tak naprawdę uczciwie szmirowaty być nie może. Do tego trzeba jednak coś umieć.
#7731 Wspomnienia-chałturzystki
Wzruszają mnie dorośli ludzie, którzy nie mogą wytrzymać bez jedzenia w ciągu godziny, gdyż tyle mniej więcej trwa jedna część przedstawienia. W domu nie tknęliby cukierka. Ale niech na estradzie pianissimo, niech na ekranie śmierć, niech na scenie rozstanie – już ćpają. Już opychają się słodyczami jak przedszkolaki pod choinką.
#7732 Wspomnienia-chałturzystki
(...) z chwilą postawienia nogi na stopniu wagonu przeskakujemy wewnętrznie tam, dokąd mamy jechać. Po ustawieniu bagażu wychodzimy jeszcze na peron, rozmawiamy z odprowadzającymi, ale już jesteśmy obcy, nie ma już nas tu. Dopiero co byliśmy z nimi razem, jeszcze w taksówce. I wystarczyło zobaczyć swoje miejsce w pociągu, to samo, z którego wstaniemy tam, u celu podróży – żeby oderwać się od wszystkiego, co tutejsze. Stoimy przed pociągiem albo w oknie wagonu i rozmawiamy jak przez (...) telefon z tymi, którzy zostają.
Wspomnienia-chałturzystki Cytaty , Cytaty Wspomnienia-chałturzystki, Cytaty o Wspomnienia-chałturzystki